Aktualności parafialne

II Niedziela Adentu W drugą niedzielę Adwentu Kościół ukazuje nam przepiękną postać św. Jana Chrzciciela, który usłyszał głos wezwania Bożego, gdy był na pustyni. Posłuszny temu słowu, przygotowywał drogę Chrystusowi. Gromadziły się wokół niego tłumy ludzi, a on rzeczywiście przygotowywał drogę Panu, prostował ścieżki dla Niego, aby wszyscy ludzie mogli ujrzeć zbawienie. Znawcy Pisma Świętego wyjaśniają, iż na pustyni w Palestynie można zobaczyć niezliczoną ilość bardzo zawiłych i krętych ścieżek, jakie pozostawiają po sobie stada owiec, które przemieszczają się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu skromnej paszy. W kontekście więc warunków, jakie panują w Ziemi Jezusa, prostować ścieżki, to nic innego jak po prostu wykonywać ogromną pracę. więcej

I Niedziela Adwentu Pierwsza niedziela Adwentu. Jesteśmy świadkami i uczestnikami tylu przełomowych, historycznych wydarzeń! Do wielu rzeczy, nawet szokujących, zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Do wielu postaw i spraw - tych dobrych i tych złych - przywiązaliśmy się. Jednocześnie jest w nas nieustanne pragnienie, by stale zaczynać od nowa. A Bóg zawsze daje nam taką możliwość! Póki żyjemy, nigdy nie jest za późno. więcej

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata Dzisiejsza uroczystość Chrystusa Króla kończy rok liturgiczny. Przypomina ona ludziom wierzącym, że ich ziemskie pielgrzymowanie zdąża ku pełni radości w królestwie niebieskim. Gwarantem tej nadziei jest Jezus Chrystus: „Pierworodny spośród umarłych i Władca królów ziemi” (Ap 1,5). więcej

XXXIII Niedziela Zwykła Kiedy rok liturgiczny dobiega końca, liturgia wzywa wiernych do rozważania końca czasów, który zbiega się z objawieniem i powrotem chwalebnym Chrystusa oraz odnowieniem w Nim wszystkich rzeczy. To wielkie wydarzenie eschatologiczne przedstawiają dzisiejsze czytania, szczególnie zaś proroctwo Daniela (12, 1-3; I czytanie) i ewangelia (Mk 13,24-32). więcej

XXXII Niedziela Zwykła Zarówno bogaci, jak i wdowa, spełniają swój obowiązek religijny, składając ofiarę na utrzymanie świątyni. Złote i srebrne monety tych pierwszych wystarczą na utrzymanie świątyni przez dłuższy czas. Uboga wdowa wrzuca „prawie nic”. A jednak to jej gest, a nie innych, pochwala Jezus. Tamci wrzucali do skarbca tyle, ile wymagało prawo. Być może w ten sposób byli przykładem dla pobożnych, a dla zaniedbujących obowiązki religijne stanowili wyrzut sumienia. Ona wrzuciła jeden grosz. Tak mało, że można by go nawet nie dostrzec w skarbonie. więcej